´óÏó´«Ã½

Pan fydd yr haul yn cwato’r sêr i gyd,
a’r nos ar goll tu ôl i ddrws y dydd,
pan fydd y lleuad wen ym mhen draw’r byd,
a’r machlud fel y wawr ar orwel cudd;
neu pan fydd niwl yn gwisgo’r bryniau draw,
a phlu yr eira’n oeri brigau’r llwyn,
pan fydd y blodau trist yn crio’r glaw –
rho bâr o sbecs dychymyg am dy drwyn.

Ti’n gweld, mae gweld yn anodd ambell waith
a ninnau’n ddall i ryfeddodau’r byd,
am hyn, fy ffrind, cyn dechrau ar dy daith,
ym mhoced ôl dy jîns rho’r sbectol hud.
A gwisga hi, a mentra godi’r llen
i weld holl liwiau’r enfys yn dy ben.