´óÏó´«Ã½

Hebog Gobaith

er cof am Osi Rhys Osmond

Mae’r hebog uwch môr yr aber? Mae’r llan?
Mae’r lliw? Ac mae’r dyfnder?
Mae tân yn y cwm tyner?
Mae Sirhywi’n si? Mae’r sêr?

Daeth mellt i beintio’r pellter a llenwi’r
holl lun, galw gwacter
i’n rhwydo yn ein pryder,
heb ffram, heb ffin, yn flin-flêr.

Daeth taran i rwygo baner ein hedd
a’i hel hi i’r gwter
yn amdo ar ddiddymder
ein gwaedd bell. Mae gweddi bêr?

Ust, ar ysbaid ddistaw’r osber, fe glywn
gof y gloch gyn-amser
yn galw’i wlad at bader,
galw’i blant at siant y sêr.

Yn ei alaw clywn ‘gwneler d’ewyllys’,
a deallwn gryfder
trai uwch llanw, a phwer
taith y mynd maith yn ein mêr.

A gŵyr ein hen gof mai ofer tristwch
y trwste, daw adfer
y lliwiau fesul llawer,
lliwiau aur dy gannwyll wêr.

Wyt y fflam sy’n gloywi’n hamser, – hebog
ein gobaith a’n menter,
wyt wên y darlun tyner
yn lloches wych llwch y sêr.
mh