´óÏó´«Ã½

A charaid chòir,

Chan aithnich sinn a chèile ach aithnichidh mi d' ainm. An robh thu an dùil gun tilleadh tu a Leòdhas nuair a dh'fhàg thu? Am biodh tu ag aisling mun Eilean 's tu anns na trainnsichean, cho fada air falbh bhon taigh 's gum b' urrainn dhut a bhith air saoghal eadar-dhealaichte?

Dh’fhaodadh tu a bhith air fuireach ach dh’fhalbh thu, còmhla ris na milleanan eile, airson 'ar Rìgh agus airson na dùthcha'. Ach chan ann orra sin a bhiodh tu a' smaoineachadh 's tu anns an dìg gun fhios an tilleadh tu a-chaoidh.

Cuiridh mi geall gun robh thu a' smaoineachadh air do mhàthair. No an robh cuideigin eile air d’ inntinn? Cuideigin a chùm am pian aice fhèin ’s fios aice nach coinneachadh sibh tuilleadh, nuair a bha thu air d' fhàgail anns an Fhraing gu sìorraidh.

'S ann à Brù a bha thu, ach tha thu air a bhith anns an Fhraing a-nis nas fhaide na bha thu riamh anns a’ bhaile ‘san deach d’ àrach. Dè a bhiodh tu air a dhèanamh le do bheatha nan robh thu air tilleadh dhachaigh?

Dh'fhaodadh an teaghlach againn a bhith fiùs nas motha na tha e.

Tha mi an dòchas gun robh fios agad nach dìochuimhneachadh daoine thu, 's ginealach às dèidh ginealach a' cluinntinn mu do dheidhinn ’s mo mhàthair air a h-ainmeachadh às do dhèidh. Tha sinne uile cho taingeil airson na rinn thu anns a' Chogadh. Nam cheann-sa 's e gaisgeach a bh’ annad, ’s tu cho òg a' falbh. Tha mi an dòchas gun robh thu a' faireachdainn mar ghaisgeach. Tha mìle ceist ann a dh'fhaodainn faighneachd ach chan eil mi airson ach aon rud a ràdh:

Tapadh leat.

Le deagh dhùrachd,

Màiri Alice, ogha do pheathar.