´óÏó´«Ã½

Halò Eachainn,

Fhuair mi do litir le do dhealbh an-diugh. Ruith mi air an nàbachd leis, ’s mi cho moiteil ’s tu fhèin cho riochdail ann an deise an t-saighdeir.

Tha sinne seo mar a shaoileadh tu dripeil le obair an earraich, eadar d’ athair a bhith a’ taomadh nan claisean, agus a’ chòrr againn trang a’ sgealbadh a’ bhuntàta airson an cur. Tha do phiuthar bheag, Ciorstag, ag iarraidh atharnach bheag dhi fhèin a bhios furasta a tionndadh leis a’ spaid-bheag airson na siòlagan beaga aice fhèin. Chuir d’ athair, mi-fhèin agus Barabal a-mach an todhar le na clèibh bho chionn là no dhà. Feumaidh sinn tòrr buntàta am bliadhna, oir tha na h-annlan gann agus iomadh beul a’ feitheamh ri a lìonadh! Mar a chanadh do sheanair 'Is e seo Liath-Rùisgean an Earraich'. Co-dhiù, chan fhada gus an tig an sgadan ùr, agus sinn cho sgìth dhe na spealtragan saillte.

Bithidh buain na mònach mu ar claigeann a dh’aithghearr. Gu dearbha tha ar caraid Murchadh An Mhòir air bhoil gu faighinn a-mach a rùsgadh nam poll.Ìý Tha an tairisgeir mu-thràth am bogadh anns an abhainn. Mar tha fhios agad chan fhaod duine eile a dhol air thoiseach air-san! Chan ionnan sin is Seumas Ruairidh a’ gabhail a shèimheanachd, a’ cur smùid às a’ phìob aig ceann na being! Sealladh an saoghal a-mach!

Chan fhada nis gus am bi sinn a’ dèanamh breacan-a-baile chun na h-àirigh.
O! na cuimhneachain prìseil! Ach fàgaidh sinn sin an-dràsta, tha e ro bhrònach.

Och Eachainn nach bochd nach robh thu seo. Tha mi air mo lìonadh le cianalas a’ cuimhneachadh nan làithean dòigheil ud, mo thriùir bhalach àlainn daonnan an sàs ann an obair na croit is an fhearainn a’ fealla-dha am measg a chèile, agus a’ falbh an uair sin anmoch gu danns’-an-rathaid. Is càit a-nis a lorgar an triùir ach fa chomhair sgrios, murt is marbhadh.

Nach uabhasach an truaighe a thàinig oirnn agus CARSON?

Coma leat, a ghràidh, bithidh làithean math againn fhathast. Tha mise air mo ghlùinean moch is anmoch a’ tagradh às ur leth gun ceadaicheadh Dia dhuibh tilleadh sàbhailt dhachaigh.
Ìý

Tha fìor leisg orm cron a dhèanamh ort’ mo bhalach ach chluinneadh tu e ceann streath co-dhiù. Thàinig naidheachd bàis gu mo nàbaidh Dòmhnall Fada gun deach Murchadh Beag Ruadh, do dheagh charaid bhod òige, às-an-rathad anns an Fhraing is gun e ach fichead bliadhna. Mo ghràdh air. Cò am màthair nach briseadh sin a cridhe, ach obh, obh, feumaidh sinn a bhith strìochdte!

Ach, seo naidheachd bheag is dòcha a thogas do chridhe. Nach eil Coinneach Crùbach air magaid a ghabhail do Mhàiri Mèireag an Taobh Thall. Dh’fhalbh e a’ ruith na h-oidhche is nach ann a dh’èirich am bodach is ruaig e mach às an taigh e leis a’ bhata chromagach. Na chabhaig chaidh e an comhair a chùil ann an guitear na bà! ’S iongantach mur do chuir siud crìoch air an t-suirghe!

Anns an ath litir innsidh mi dhut mu rèiteach Sheonaidh Mhòir agus Mairead. Abair spòrs agus dibhearsain.Ìý

Seo rann beag anns an dealachadh:

Oidhche mhath leat fhèin, a luaidh
’S ged a tha a’ chòmhstri cruaidh
’S neònach leam mur toir sibh buaidh
’S air an nàmh’ gun cuir sibh ruaig.

Na bi fada gun sgrìobhadh.

Le mòran gaoil.

Do mhàthair