����ý

Mae'r syniad o wrthrychedd a diffyg empathi'n datblygu i greu cysyniad o theatr sy'n cael ei alw'n Theatr Epig, yn wahanol i'r hyn roedd Brecht yn ei alw'n Theatr Ddramatig.

Mewn Theatr Ddramatig ceir plot neu stori. Rydyn ni'n mynd i'r theatr gan ddisgwyl i'r plot gael ei osod o'n blaenau a'r cwestiynau i gyd yn cael eu hateb yn y diwedd. Dydy Theatr Epig ddim yn ceisio sicrhau'r taclusrwydd hwn. Mae'r naratif yn dechrau ac yn gorffen, gan adael cwestiynau heb eu datrys, ac yn codi cwestiynau I aelodau'r gynulleidfa ynglŷn â beth fydden nhw'n ei wneud. Yn ddelfrydol bydd Theatr Epig yn ysbrydoliaeth i weithredu tra bod Brecht yn meddwl bod Theatr Ddramatig yn adloniant. Ym marn Brecht dylai Theatr Ddramatig roi profiad emosiynol i'r gynulleidfa am y cyfnod y mae’n ei dreulio yn y theatr yn unig.

Mae'r golygfeydd yn episodig, sy'n golygu eu bod yn sefyll ar eu pen eu hunain ac wedi eu cyfansoddi mewn pytiau byr yn hytrach na chreu tensiwn yn raddol drwy'r ddrama.

Naratif llinellol sydd gan Theatr Ddramatig sy'n golygu bod y digwyddiadau mewn trefn gronolegol. Yn aml bydd gan Theatr Epig naratif toredig sy'n anllinellol ac yn neidio o un cyfnod amser i’r llall.

Mae Theatr Epig yn dangos dadl. Mae'n ddatganiad gwleidyddol clir. Mae'r gynulleidfa'n parhau i fod yn wrthrychol ac yn gwylio montage neu gyfres o olygfeydd. Wrth sefyll y tu allan i'r digwyddiadau'n emosiynol, mae’r gynulleidfa’n gallu astudio'r stori'n wrthrychol a dylai allu gweld gwirioneddau cymdeithasol.