´óÏó´«Ã½

Mae Siân Eleri hefyd yn gweithio fel Therapydd Galwedigaethol yn ardal Caemarfon a Meirionnydd ar ôl sgwrs gyda Siân Rhun.

Mae Bobby yn byw ac yn gweithio yma yng Ngogledd Cymru ers nifer o flynyddoedd ond yn mynd adref yn rheolaidd at ei wraig a'i deulu, ac hefyd i oruchwylio nifer o'r prosiectau cymunedol y mae ef a'i ffrindiau wedi eu sefydlu.

Roedd y diddordeb i fynd yn gryf iawn ar ôl nifer o drafodaethau gyda Bobby.

Oherwydd lliwiau a diwylliant cyfoethog India, cynhesrwydd a chyfeillgarwch sawl cydweithiwr o'r India a'r cyfle i weithio a chyfrannu at brosiectau Bobby, roedd yr atyniad at India wedi bod yn araf ferwi yng nghefn ein meddyliau.

Fel roedd y Gaeaf yn , araf gropian a'r meddwl yn crwydro I gael dianc I'r haul, sgwrsiodd Siân yn sydyn hefo Bobby a a phenderfynu ar daith i India.

Rhyw fis cyn mynd daeth Siân arall 'on Board'ar ôl sgwrs yn y gampfa!

Roeddwn i, Siân Eleri o Ddolwyddelan yn awyddus iawn i ymuno ar y trip erbyn hynny.

Roedd cael y ddwy ohonom yn gwmni i'n gilydd yn mynd i fod yn grêt.

Gan fy mod innau hefyd yn gweithio yn yr un maes yn ardal Meirionnydd ac Arfon, roedd y ddwy ohonom yn rhannu'r un diddordeb ae eisiau cael yr un math o brofiadau.

Ar ddydd Sul braf o lonawr dyma gychwyn am Fanceinion a rhyw 12 awr yn ddiweddarach glanio yn Kochin.

Er mor gyffrous oeddem, roedd teimlad o bryder yng nghefn ein meddyliau.

Er i'r ddwy ohonom deithio tipyn yn y gorffennol roeddem yn ymwybodol o'r anawsterau oedd yn debygol o'n wynebu a wnaeth y daith gyntaf yno o'r maes awyr ddim helpu!

Nid oedd llawer o siarad ar y daith pedair awr i Kottayam.

Yn gyntaf roedd y ddwy ohonom yn flinedig iawn, yn ail roedd cael ei'n cyflwyno i'r byd newydd yma drwy ddiogelweh y tacsi yn wledd i'r synhwyr~u ac yn mynnu ein holl sylw.

Ond yn drydydd ni allem ddweud bod y tacsi yn teimlo'n ddiogel iawn ac roedd y profiad cyntaf o ffyrdd a gyrru yn India yn frawychus a'r ddwy ohonom yn meddwl a oeddem am gyrraedd o gwbl.

Dysgom yn sydyn iawn nad oes defnydd o 'indicator' yn bodoli ac roedd synau yr holl gyrn ar y daith gyntaf yno yn fyddarol, yn brifo'r glust ac yn ddigon i ddychryn dwy oedd wedi blino yn lân ac yn ceisio addasu eu hunain i hinsawdd ac awyrgylch newydd.

Wedi noson iawn o gwsg nid oeddem yn hir yn setlo mewn i Kottayam ac yn dotio pob dydd at y tirwedd gwyrdd trofannol yn ogystal a'r afonydd oedd yn neidro o'n cwmpas.

Ni chawsom ein siomi hefo'r lIiwiau lIachar a'r bwrlwm oedd ym mhob man.

Yn union fel y disgwyl roedd saris y merched yn anhygoel a phob merch a phlentyn yn gwenu yn gynnes a swil wrth basio.

Hedfanodd y tair wythnos nesaf heibio a IIwyddom lenwi pob diwmod yn gweithio a phob nos yn cael ein croesawu i gartrefi a ffordd o fyw teulu a ffrindiau Bobby.

Daeth yn ddigon clir i ni o'r cychwyn fod pawb wedi bod yn trefnu ein tair wythnos hefo digwyddiadau oedd am sicrhau amryw o brofiadau bythgofiadwy.

Roedd teulu a ffrindiau Bobby am y gorau i sicrhau fod ein hymweliad yn cael ei lenwi hefo pob math o brofiadau a daethom i ddeall yn sydyn yr ystyr tu ôl i'w dywediad poblogaidd 'y gwestai yw Duw'.

Nid oeddem erioed o'r blaen wedi dod ar draws pobl mor groesawgar a gofalus yn y ffordd roeddynt yn ein gwarchod a'n difetha.

Roedd y driniaeth a gawsom yn aml yn lIethol ac roeddwn yn teimlo nad oedd y gwaith roeddwn wedi ei wneud yno yn talu yn ôl am y croeso a gawsom.

Treuliwyd pob dydd yn gweithio yn un o brif brosiectau Bobby sef canolfan Ashabavan, canolfan i ferched dros 18 oed gydag anableddau dysgu.

Roedd Bobby wedi esbonio maj'r grwp yma oedd y mwyaf bregus a gwan yn eu eymdeithas, yn gyntaf oherwydd safle israddol y ferch ac yn ail oherwydd y stigma sydd o amgylch anabledd dysgu, gyda lIawer o deuluoedd vn cuddio bodolaeth plentyn ag anabledd hyd yn oed rhag y teulu ei hun.

Tra roeddem yno treuliodd y ddwy ohonom ein hamser yn gwneud amryw o weithgareddau hefo'r merched.

Roedd eu diwrnod yn dilyn patrwm o ddysgu sgiliau sylfaenol byw, gweddïo a chanu, chwaraeon ac yn y prynhawn gwaith crefft.

Roeddem yn awyddus i sefydlu prosiect bychan yn yr amser byr yr oeddem yno felly aethom ati bob prynhawn i ddysgu'r merched i wneud cardiau, rydym nawr yn gallu gwerthu'r cardiau yma er mwyn codi arian i'r ganolfan.

Cawsom hefyd y cyfle i fod yn rhan o brosiect oedd yn magu hyder a chysylltiadau i blant ifanc oedd yn dangos gallu arbennig academaidd ond yn dod o gefndiroedd anobeithiol o dlawd.

Yn bersonol i'r ddwy ohonom roedd cael treulio amser hefo'r plant yma a'u teuluoedd yn eu cartrefi eu hunain yn uchafbwynt bythgofiadwy i ni.

Roedd y plant yn wynebu sefyllfaoedd anodd iawn yn ddyddiol ond drwy gymorth y prosiect roeddynt yn hynod o hapus ac yn edrych ar ochr orau bywyd yn ogystal a sylweddoli pwysigrwydd helpu ei gilydd ac eraill.

Ers dod adref mae'r ddwy ohonom wedi bod mewn cysylltiad hefo arweinydd y prosiect a gyda rhai o'r plant ac yn mynd i'w cefnogi yn rheolaidd.

Roedd nifer o'r plant a fyddai'n elwa o gael cyswllt rheolaidd gydag eraill ac ein bwriad yw cael hyd i bobl fyddai a diddordeb cefnogi'r plant hefo cyngor, llyfrau, a llythyrau.

Roedd yn golygu cymaint i'r plant a'u teuluoedd gael cyfarfod rhywun y tu allan i'w cymunedau, a bydd cysylltiad rheolaidd yn amhrisiadwy iddynt.

Roedd gadael ar ôl tair wythnos yn anodd iawn ond roeddem yn teimlo ein bod wedi cyflawni llawer o ystyried yr amser ac yn bendant ein bod am ddod yn ôl i'r ardal arbennig yma i weld y ffrindiau a'r llefydd oedd wedi gadael marc ar ein calonnau.

Wedi teithio i nifer o wledydd roedd cael y cyfle i weithio yn un llawer mwy buddiol.

Er i Siân Eleri fod yn Affrica 'nol yn 2008 i helpu pentref Amdallai roedd gweithio yn agosach at yr unigolion yn fraint mawr.

Byddent yn argymell i unrhyw un sydd awydd profiad gwahanol mewn gwlad sy'n hawdd teithio ynddi oherwydd cymorth ei phobl i fynd i Kerala yn yr India.

Ar ein noson olaf sylweddolom fod hyd yn oed cyrn y ceir wedi dod yn sŵn annwyl ac roedd cerdded y strydoedd poeth, prysur, lliwgar oedd yn llawn arogl sbeisiau yn rhywbeth wnaiff aros yn y cof am byth.

Er dod adref mae'r ddwy ohonom yn ceisio codi arian i'r ddau brosiect ac yn gwerthu'r cardiau mae'r merched mwedi eu gwneud. Er i Siân Eleri fod yn Affrica 'nol yn 2008 i helpu pentref Amdallai roedd gweithio yn agosach at yr unigolion yn fraint mawr.

Byddent yn argymell i unrhyw un sydd awydd profiad gwahanol mewn gwlad sy'n hawdd teithio ynddi oherwydd cymorth ei phobl i fynd i Kerala yn yr India.

Ar ein noson olaf sylweddolom fod hyd yn oed cyrn y ceir wedi dod yn sŵn annwyl ac roedd cerdded y strydoedd poeth, prysur, lliwgar oedd yn llawn arogl sbeisiau yn rhywbeth wnaiff aros yn y cof am byth.

Siân Eleri a Siân Rhun